9 კარი ( კარი II )

ალაგ-ალაგ შეთეთრებული მესერის მიღმა თუ შეიხედავდით, ადვილად შეამჩნევდით პატარა სახლს, რომელსაც ჰყავს  ბევრი მცხოვრები და მხოლოდ ერთი დიასახლისი.  დედაკაციც, როგორც შეშვენის, სულ ჯაფაშია,თავის მოსაწონადა და მეზობელი ჭორიკანა ქალების გულის გასახეთქად მუდმივად ყველაზე ქათქათა სარეცხი აქვს. ხუთი შვილის სახელი ხანდახან თვითონაც ერევა, თუმცა ვერ გაამტყუნებთ, უკაცო ოჯახში ორივე სქესის წარმომადგენლის როლი აქვს შეთავსებული. ამდენი შრომის მიუხედავად, წონის ნაკლებობას არ უჩივის, რაც უთუოდ მრავალშვილიანობის ბრალი უნდა იყოს. თმას მუდამ შეკრულს  ატარებს. ,,იაფფასიანი სამაგრებით ჩამაგრებული ბალნის უმიზნო გორგალი’’ -სწორედ ასე მოიხსენიებს დედაკაცი საკუთარ თმას. ერთადერთი რის გამოც ამ ,,გორგალისგან’’ არ გათავისუფლდა, დედაკაცთა დაუწერელი კანონია, რომლის მიხედვითაც დიაცს გრძელი თმა უნდა ჰქონდეს, თორემ სხვა მხრივ მხოლოდ და მხოლოდ ზედმეტ საზრუნავს წარმოადგენს ეს გრძელი ნაწნავი მისთვის. ქმარი სამშობლოს შესწირა, ახალგაზრდობა კი დარჩენილ ოჯახზე ზრუნვას. დიდი დაკვირვება არ სჭირდება ხელებზე გადამძვრალი კანი და კოჟრები რომ შეამჩნიოთ, ეს ცოდვა,  სავარაუდოდ, სარეცხის უდიდეს გორას ადევს კისერზე. სხვათა შორის, ამ გორას ერთი საოცარი თვისება აქვს, რამდენიც არ უნდა დარეცხო არასდროს პატარავდება, რადგან ანცი ბავშვები მუდმივად ახერხებენ მის განახლებას. ისიც იზრდება და იბერება. ხოლო ამის პარალელურად დედაკაცის ხელებზე კოჟრები, ხოლო სახეზე დაღლილობის კვალი მატულობს.  ამ სახლში კიდევ ერთი უზარმაზარი ქვაბია, რომელშიც საჭმელი დღეში სამჯერ კეთდება, რადგან დილით  გაკეთებული კერძი რაღაც ამოუცნობი ძალის მეშვეობით შუადღისას ქვაბიდან უკვალოდ ქრება. ამ ძალას შიმშილი ქვია, არცაა გასაკვირი, რადგან ერთი მზარეულის მიერ გაკეთებულ კერძს ხუთი მშიერი ბავშვი და ორი მოხუცი მოელის. კერძების უცვლელი ავტორიც ყოველ ჯერზე თავიდან იწყებს მის მზადებას. იმ შემთხვევაში თუ რაიმე შემოაკლდა, თავად უხდება სოფლის ბოლოში არსებულ მაღაზიაში ჩასვლა, ესეც შვილების მეტი სიყვარულით მოსდის, არ უნდა, ამხელა გზაზე სიარულით დაღალოს ვაბშვები. აი, ამ წუთასაც სოფლის ტალახიან გზას ადგას, ძველმანებში გამოხვეული, თუმცა ყველაზე ბოროტი ენაც ვერ იტყვის, რომ დედაკაცს უსუფთაოდ აცვია. ჩანს, რომ წლების წინ ნაყიდი სამოსი მზრუნველი პატრნონის ხელში ასაკთან შედარებით კოხტად შემონახულა. თვალებთან იმდენი ნაოჭი აქვს დედაკაცს, დათვლისას შეიძლება აგერიოთ კიდეც, დამსკდარი ტუჩები და თხელი მოგრძო ცხვირი მაშინვე განიშნებთ პატრონის ფუფუნებას მოკლებულ ყოფაზე, დაღლილი თვალები, რომელთა ქვევითაც შავ ფერს სამუდამოდ დაედო ბინა, არაფერს ეუბნებიან მზერის ობიექტს. ხანგრძლივი ლასლასის შემდეგ გამოჩნდა მაღაზია,რომლის დანახვამაც იმდენად დიდი სიხარული მოჰგვარა დიაცს, მოგვიანებით თავადაც კი გაუკვირდა. მივიდა რკინის კართან, რომელიც ყოველთვის რთული გასაღები იყო და მით უმეტეს იმ ფონზე, როდესაც მთელი დღის შრომისა და კილომეტრების გავლის შემდეგ გიწევდა მისი გახსნა. კარი გაიღო თუ არა, ქალი ამოუცნობმა სიბნელემ შთანთქა. რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და ფეხი რაღაცას წამოჰკრა, ცოტაც და წაიქცეოდა, მაგრამ მოძებნა ძალა და თავი შეიკავა.ბოლოს მიხვდა, რომ ნივთი, რომელიც წამის წინ მის წაქცევას ლამობდა, უვნებელი სკამი იყო. თავისდა გაუაზრებლად სკამი გაასწორა და მასზე დაღლილ-დაქანცული დასვენებისა და ნოქარის წუთი-წუთზე გამოჩენის იმედით ჩამოჯდა.

9 კარი ( კარი I )

უკვე  დამალულიყო მზე მთების კალთაში,როცა საკმაოდ მაღალ ყანაში რაღაც შრიალი დაიწყო,შემდეგ  უფრო აჩქარდა, სვლას უმატა და ბოლოს  პატარა რუს პირას კიდევ  უფრო  პატარა ბერიკაცი გამოჩნდა. ლურჯი და ხშირად დახეული შარვალი ეცვა,არ გეგონოთ  უყურადღებო ყოფილიყო. პირიქით, შარვალს ეტყობოდა როგორი გულმოდგინებით შეეკეთებინა მზრუნველ ხელს.სავარაუდოდ  მოხუცის მეუღლის ნამუშევარი უნდა ყოფილიყო. შარვალის აკეცილი ბოლოები მოხუცის  დაჩეხილ ქუსლებსაც  ადვილად შესამჩნევს ხდიდა. ბერიკაცს ფეხზე ადგილ-ადგილ  შეხმობოდა სისხლი,რომელიც ყანაში ხეტიალის შედეგი იყო. ტანს გრძელი სიფრიფანა პერანგი უფარავდა,ვერც ეს უკანასკნელი გადარჩენოდა დროის მსახვრელ ხელს და საკმაოდ შელახულიყო.მოხუცი რუს პირას ჩამოჯდა ,თავსაფარი მოიძრო და ანკარა  წყალში გაავლო. უკვე გაგრილებული ნაჭრის ნაგლეჯი  ჯერ სახეზე მოისვა, შემდეგ კი შრომისგან გათანგული კისერიც დაისველა. სახის ჩამობანის შემდეგ უფრო შესამჩნევი გახდა ის წლები, რომელიც ასე მკაფიოდ აღბეჭდილიყო ბერიკაცის სახეზე.  ჩაკარგულ თვალებში მაინც შესამჩნევი იყო ის ტანჯვა -წამებით განვლილი გზა, რასაც მოხუცის წარსული ერქვა. ქათქათა წვერი ჰქონდა,სხვებს რომ აქვთ შევერცხლილი ისეთი კი არა,  სულ მთლად ქათქათა,თოვლივით.  მოხუცმა გაგრილება რომ დაასრულა, წამოდგა და იქვე დამალული წუღები მოიძია. ღიმილის მომგვრელი იყო, რამდენად საგულდაგულოდ შეენახა ბერიკაცს ისინი . თითქოს ამ დაკონკილ ფეხსაცმელს ყოველი მხრიდან შემცილებელი ჰყავდა ჩასაფრებული. მოხუცმა წუღები ჩაიცვა,  თუმცა კი ჯერ წელში მოხრა გაუჭირდა,შემდეგ გასწორება. პატარა რუს გადააბიჯა და  ასწლოვან მუხებს შორის არსებულ ოღროჩოღრო გგზას გაუყვა. გზაზე მიმავალი იხსენებდა ყველაფერს, რაც თვითონ გადახდენოდა. გამორჩეულად  იმას, რაც ჩვეულებრივ არ ახსოვდა,თუ განსაკუთრებით არ დაძაბავდა გონებას. ხანგრძლივი სიარულის შემდეგ სოფელი გამოჩნდა,სადაც საკმაოდ მდიდრული სახლები იწონებდნენ თავს.ბერიკაცმა მათ ისე ჩაუარა,  ერთხელაც არ ჩაუხედავს თვალებში არცერთი მათგანისთვის   და მოშორებით  მდგომი ქოხისკენ გაეშურა. ხის ფიცრულისთვის კარის მოვალეობა ტილოს სქელ ნაჭერს შეათავსებინა.ბერიკაცმა დაკონკილი ნაჭერი გასწია,თუმცა  ოჯახური კერის ნაცვლად, ბნელ ოთახში ამოყო თავი. მოხუცს ცუდი მხედველობა ჰქონდა ამიტომ ჩვეულებრივზე უფრო გაუჭირდა ოთახში საგნების გარჩევა,ხელის ფათურით მოიძია საგნები  სიბნელეში და თავისდა გასაოცრად მარტივად აღმოაჩინა ხის პატარა სკამი,რომელიც ბავშვობასა და ბაბუის ტკბილ ზღაპრებს აგონებდა. ეს ერთგული სამფეხა სკამი 60  წელი ემსახურა პატრონს,ამიტომ ბერიკაციც მიენდო სიყრმის ძმობლის და დაღლილი დაეშვა მასზე.

Hello world!

This is your very first post. Click the Edit link to modify or delete it, or start a new post. If you like, use this post to tell readers why you started this blog and what you plan to do with it.

Happy blogging!